Autobouwers proberen in deze periode van het jaar de consument met ronkende radioreclame warm te maken voor de opgedrongen elektrische wagen door te zinspelen op “nooitgeziene futuristische technologie”. Zo zijn er automerken die de consument met after-saloncondities proberen te overhalen om alsnog de omschakeling naar het zogenaamde “zero emission” (nulemissie) te maken.
Buiten het design en op een aantal verbeteringen na is de technologie au fond toch al 120 jaar oud. Het was nota bene een Belg die met voertuig op elektrische aandrijving in 1899 reeds 100 km/u haalde. Met de wagen die hij “La Jamais Contente” doopte, verbrak Camille Jenatzy het snelheidsrecord van graaf Gaston de Chasseloup-Laubat (bijna 93 km/u). Het voertuig is nog steeds te bewonderen in het Nationaal Museum van de Auto en het Toerisme in de Franse stad Compiègne. Sinds de grootschalige ontwikkeling van de efficiëntere verbrandingsmotor is deze technologie eigenlijk op de achtergrond verdwenen. Terecht of onterecht is aan u om te oordelen.
Elektrische wagens hebben achterhaalde technologie en zijn duur in zowel aanschaf als onderhoud. Wanneer dit de norm wordt vanaf 2035, zal autorijden niet enkel voor de elite zijn voorbehouden maar zullen ook de limieten van deze technologie op onze economie doorwegen. Momenteel zitten we met dieselwagens die verschillende grenzen van Europa met 1 brandstoftank kunnen oversteken. Een vertegenwoordiger kan vanuit ons land perfect Kopenhagen, Malmö, Milaan, Wenen of Praag bereiken op 1 dag. De actieradius van een elektrische wagens zijn daarentegen dermate slecht dat ze hooguit onze grens over kunnen. Keulen en Amsterdam zijn een haalbare kaart, Parijs net niet meer. Dan zwijgen we nog over de geforceerde, tegelijk (vreemd genoeg) ambitieloze politiek die rond laadpalen wordt gevoerd; het lijkt de economie totaal niet op een degelijke wijze klaar te stomen voor de opgedrongen lithiumbatterijtechnologie.
De beleidsmakers willen dan wel alle neuzen in dezelfde richting zetten, maar er zijn tal van uitdagingen die op korte termijn veel schade zullen toebrengen en waar de gevolgen en naweeën in de economie op zeer lange termijn nog voelbaar gaan zijn. Met de schaamte voor vliegtuigen, vrachtschepen en vrachtwagens en de beteugeling ervan, wordt vaak niet nagedacht over het alternatief. Vele sociaal-democratische en ecologistische politieke strekkingen willen net dat de economie, de consumptiedrang en groei beperkingen kennen. Het is de eeuwige destructieve strijd tegen het kapitalisme, maar dan in een ander jasje. Het is dan maar de vraag of de bevolking zich in de nabije toekomst een ander stemgedrag aanmeet en voor radicale vrijheid van mobiliteit (barrièreloze beweging) en modaliteit (keuze van vervoersmiddel) stemt. Het alternatief is een economisch kronkelig pad waarbij de individuele vrijheid op het spel staat.