Op maandag 13 september werden de Noorse parlementsverkiezingen gehouden. Niets interessants zou u zeggen, ware het niet dat het land ambitieuze hervormingen richting de zogeheten klimaatneutrale samenleving vooropstelt. Zowel ter linker- als ter rechterzijde zijn de partijen geobsedeerd door de militante groene ideologie. Toch lijkt de meerderheid van de Noorse partijen niet gewonnen voor een definitieve uitstap uit de olie- en gaswinning. Dat is voor het land natuurlijk een lucratieve sector waaraan vele jobs afhangen.
Na de publicatie van het recente VN-klimaatrapport was het voor de verzamelde Noorse pers duidelijk. De Noorse ecologisten meldden plots een significante toename van hun ledenaantal. Sindsdien kregen de ecologisten de wind in de zeilen in de opiniepeilingen. De ecologisten zouden landelijk wel eens bijna 10% van de kiezers kunnen overtuigen. Op de avond van de stembusslag wordt duidelijk dat de zittende centrumrechtse coalitie haar meerderheid verliest door de forse dalende populariteit van de coalitiepartners van premier Solberg. Zelf slaagt de premier erin haar partij stabiel te houden, maar dat is niet genoeg om aan de macht te blijven.
De Noorse parlementsverkiezingen van dit jaar tonen echter een andere, opvallende en saillante vaststelling en dat is dat het klimaatalarmisme van de groenen niet aanslaat. Ook in Noorwegen worden de ecologisten hoger gepeild dan dat ze in werkelijkheid zijn. Met 3,8% van de landelijke stemmen eindigen ze onder de kiesdrempel, wat hun nog enkele zetels oplevert. In de nasleep van de verkiezingen zag een andere klimaatalarmistische partij, SV (Socialistisch Links) de kans schoon om dé positie van klimaatpartij in te nemen en het thema klimaat uit te spelen tegenover de leidende Arbeiderspartij. Ook zij werden uitgerangeerd ten behoeve van een meer gematigde koers. Men ziet in dat mensen niet willen dat hun leven moeilijker wordt gemaakt. In Noorwegen is dat niet anders.