Het is overal in West-Europa hetzelfde. De recessie, met als voornaamste kenmerken het gebrek aan grondstoffen en de enorme energieprijzen, komt keihard aan bij de gezinnen en de producenten. De regeringen lijken hun bevolkingen compleet aan hun lot over te laten. Zelfs regimepers begint minder vriendelijk en dweperig te worden tegenover de zetelende macht. Kranten vragen zich af hoe het nu zit, wanneer er beslissingen komen. De vraag stellen, is ze in feite al beantwoorden: Vivaldi bij ons had nooit de intenties om op te treden als grote hervormer. Dat had de regering bij aanvang van haar bestuursperiode zelfs in niet mis te verstane bewoordingen gezegd, wijzend naar het gebrek aan een constitutioneel noodzakelijke tweederdemeerderheid.
Zo is de Vivaldicoalitie een schatbewaarder van de status-quo geworden: een hoop vetbetaalde postjes waar je niks mee bent. De vorige regering in lopende zaken kon in principe net zo goed voortdoen. Toch zijn er tal van sociaaleconomische maatregelen die deze regering per gewone meerderheid ook kan doordrukken, zoals een forse lastenverlaging. Een lastenverlaging, met inbegrip van de BTW, en de afschaffing van een hele rits aan heffingen zouden voor een doorsnee gezin een hele slok op de borrel kunnen betekenen. Maar de ideologische spreidstand binnen die regering is zo groot dat de rechterkant geen fiscale hervormingen is gegund. Dat wordt toch zo door analisten gezegd. De vraag is echter of de zogeheten liberalen van Open VLD überhaupt ooit een lans voor zo’n hervorming hebben gebroken.
Hoe homogeen een regering op ideologisch gebied ook is, veel zegt dat niet over de slagvaardigheid van zo’n regering. Dat bewijst de Noorse regering cynisch genoeg. De socialistische minderheidscoalitie (die in de laatste peilingen en amper een jaar na de verkiezingen slechts een kwart van de stemmen lijkt te bekoren) neemt helemaal geen beslissingen meer, ook al geeft de oppositie de regering een parlementaire vrijgeleide om op het gaspedaal te drukken. Dat zou in ons land ondenkbaar zijn, met een oppositie die over het minste dossier wisselmeerderheden zou aanbieden. Maar ook Mark Rutte lijkt in Nederland veel mist te spuien over de toekomst, en in Duitsland staat de Ampelkoalition (verkeerslichtcoalitie) op oranje te knipperen zodat de deelstaten het maar moeten bekijken. Frankrijk lijkt het enige land dat nog prijsplafonds toepast. Maar met welk geld dan?
Zeker met de laatste uitspraak van Alexander De Croo over de 10 moeilijke jaren die ons te wachten staan, geeft hij nog veel meer de indruk dat Vivaldi niets meer voor de mensen zal doen. De regering bombardeert zich tot een curator, een conciërgeregering die nog een oogje in het zeil houdt, en bang afwacht tot de volgende verkiezingen. Maar met passief bang afwachten, breng je de mensen ook in gevaar. Het is de regering van een gevaarlijke status-quo. Of we beter af zullen zijn met de Vlaams nationalistische partijen aan het roer, is koffiedik kijken, maar als VolksLiga zijn we voorzichtig pessimistisch. Zowel Vlaams Belang als N-VA beschikken over dezelfde sociaaleconomische recepten als elke andere partij in het halfrond: het principe van herverdelen, fiscaal geen bergen verzetten, en onvoldoende besparen op het niveau van overheid.