Dat een stadsbestuur beleidskeuzes maakt, is een normale zaak. In die beleidskeuzes worden zogeheten prioritaire actieplannen uitgestippeld met een prijskaartje dat vaak niet min is. Het is natuurlijk de vraag wat prioriteit is en wat niet. Daarom is VolksLiga voorstander van een kerntakendebat, zodat onze toekomstige beleidsmakers zich houden aan een rangschikking van dringendheid en noodzakelijkheid van beleidsinvesteringen. Mocht de stad niet in slechte papieren zitten, zouden we daar minder op hameren. De realiteit is dat de stad tegen het einde van de bestuursperiode nog steeds met een kwart miljard euro schuld zal opgescheept zitten.
VolksLiga wil niet dat die inspanning van de burger moet komen. De burger heeft de afgelopen jaren te veel geleden onder crisissen en zit niet te wachten om nog bijkomende financiële putten te vullen.
“Winkelstad promoten”
Mechelen werkt een commerciële strategie uit om Mechelen als winkelstad te promoten bij bewoners, regionale
bezoekers en werknemers van Mechelse bedrijven in overleg en samenwerking met handel en horeca. Wat daar de concrete vruchten van zijn, moet u eens zelf vragen aan uw plaatselijke handelaar. Die zal het zelf als beste weten.
Daar kan je toch moeilijk tegen zijn, zou u denken? Nochtans is het een structurele verliespost van bedragen die aanschurken tegen het miljoen euro per jaar. Dit jaar alleen al zorgde de strategie voor een verlies van meer dan 900 000 euro. In de onderstaande tabel vindt u een overzicht van de jaarlijkse exploitatiekosten.
Onze oplossingen
- Mensen vinden zélf wel hun weg naar winkels en horeca als aan essentiële voorwaarden van mobiliteit en bereikbaarheid wordt voldaan.
- Het inspraaktraject van retail, horeca en marktkramers moet geïntegreerd in een wijk- of dorpsraad met een deftig statuut. Dan hebben de buurtbewoners ook meteen hun zeg.
- Personeelskost zou hooguit een “meldpuntambtenaar” mogen zijn, die over alle beleidsdomeinen heen de verzuchtingen en de voorstellen verzamelt en terugkoppelt naar de bevoegde raden.
- Circulair ondernemerschap steunen moet op grotere schaal worden bekeken, zeker ifv de verwevenheid met Sint-Katelijne-Waver (Veilingen) en andere omliggende agrarische gemeenten.
“Kinderarmoede”
Natuurlijk willen ook wij kinderarmoede weg, maar… Het is een structurele verliespost van zeker 12 miljoen euro per jaar. De transparantie van het gros van deze investeringen is totaal zoek. Zo staat te lezen in de strategische nota van het Meerjarenplan (cursief hieronder):
- De Mechelse steunverlening is goed uitgewerkt opdat iedere Mechelaar een menswaardig bestaan kan leiden. Maar wat is een menswaardig bestaan? Wat is goed uitgewerkt? Dat is veel te subjectief en te weinig concreet voor een verliespost van 3 miljoen euro per jaar.
- Personeelskost ‘(kinder) armoede’. Hoeveel personeel kan betalen van 8 miljoen euro per jaar? Waarom staat ‘kinder’ tussen haakjes terwijl het hier wel degelijk om kinderarmoede gaat?
- Totaal niet-prioritaire actieplannen. Dat is een onderdeel van het prioritair plan (tegenspraak?). Maar dat onderdeel niet-prioritaire actieplannen kost ons wel 3 miljoen euro per jaar.
- Er is een participatietraject van mensen in armoede. Wat heeft de stad uit die momenten geleerd? Is er een rode draad doorheen de verhalen van die mensen?
“Kansenfabriek”
Een opzoeking leert ons weinig over die kansenfabriek van meer dan 20 miljoen euro per jaar. Waar die staat of hoeveel mensen in die kansenfabriek werken, is ons een raadsel. Uiteraard gaat het hier over een spreekwoordelijke kansenfabriek, maar des te vager is het uiteindelijke verhaal erachter. Een mail naar de stad in kader van openbaarheid van bestuur zou normaal wonderen moeten doen, maar de Mechelaar verdient beter. De Stadslijst gooide in haar programma vanalles op een hoopje wat die kansenfabriek betreft. Weinig concreet en allesbehalve transparant.
Verder is “cultuur en vrije tijd” een verliespost van jewelste. Uiteraard gunnen we de Mechelaars hun vertier en blijven ook wij inzetten op ons cultureel erfgoed, maar je kan je de vraag stellen of allerhande gratis festivals, zomerbars, cultuurevenementen op kosten van de belastingbetaler verdedigbaar blijft in tijden waarin we de tering echt naar de nering moeten zetten.
Dit is uiteraard maar een oppervlakkige analyse van uitgavenbeleid. Er zijn zeker ook andere zaken die we in detail moeten bekijken, zoals onze AGB’s (autonome gemeentebedrijven) en intergemeentelijke samenwerkingen. De samenwerkingen die wij met andere gemeenten zijn aangegaan, daarover kunnen we moeilijk iets beloven of anders willen. Wat de gemeentebedrijven betreft, kunnen we bekijken of privatisering een structurele budgettaire slok op de borrel is. Wat zeker is, is dat we alle euro’s meerdere malen willen omdraaien om te bekijken waar de lokale overheid een inspanning kan leveren. Belastingen verhogen om het roekeloze uitgavenbeleid van het heden goed te maken, dat staat bij ons helemaal onderaan het lijstje van mogelijke opties.