Centrum – Woensdagvoormiddag was VolksLiga Mechelen te gast in de Ursulinen van Mechelen. Anders dan het klassieke debatconcept, kregen alle partijen de kans om zich telkens voor groepen van 10 à 20 leerlingen te presenteren. De leerlingen hadden voor de partijen ook vraagjes voorbereid.
Omdat leerlingen doorgaans goed op de hoogte zijn, was het voor Henning Van Duffel een interessante uitdaging om de leerlingen politiek vanuit ook andere invalshoeken te laten bekijken. VolksLiga is een initiatief dat uitgaat van drie grote peilers. Zo onderscheiden wij ons van de andere grote partijen.
Lokale belangen
We breken met de ’top-downcultuur’ waarbij het lokale niveau standpunten en inhoudelijke lijnen vanuit de nationale studiebureaus in Brussel wordt opgelegd. We doen dit omdat we vinden dat vele belangen die nationaal ‘spelen’ soms lijnrecht ingaan tegen de belangen van de bewoners in de gemeente. De kritische vraag die leerlingen hier moeten stellen is: werken sommige oplossingen wel voor iedere stad of gemeente? Wanneer men spreekt over de invulling van beleid moet men daarom meer en diepgaander naar de burgers luisteren. Dat wil niet zeggen dat iedere burger opeens moet gaan zeggen wat er moet gebeuren, maar wel dat er bepaalde conclusies te trekken zijn uit de veelgemaakte opmerkingen. Daaruit komt er bijvoorbeeld naar voren dat burgers het contact tussen hen en het gemeentebestuur erg belangrijk vinden en niet enkel tijdens projecten of uitvoering van werken.
Concreet voorbeeld:
Mechelen heeft de wijk- en dorpsraden afgeschaft. Dit waren ideale manieren om de burgers actief bij het beleid te betrekken. Een wijkraad is ook een veel constructievere manier om bepaalde problemen aan te kaarten dan pakweg een actiecomité dat per definitie uitgaat van een negatieve situatie en meestal een terugdraaiing van een bepaalde beslissing beoogt. Actiecomités hebben als sterkte dat ze veel volk kunnen verzamelen om te protesteren, maar wanneer er een beslissing komt die met de belangen van het actiecomité rekening houdt, is het engagement weg. Dit, terwijl een actiecomité vaak niet dieper naar de oorzaken graaft en soms het eigenlijke probleem niet oplost. En vaak is dat probleem dat het gemeente- of stadsbestuur geen langetermijnvisie heeft op de invulling van beleid.
Planmatig denken vs. vluchtigheid van ideeën
Ons pleidooi voor meer langetermijnvisie schrikt vele politici af, omdat het een evenwichtige en complexe denkoefening afdwingt. Bovendien wordt het met een langetermijnvisie ook minder mogelijk om na een korte tijdsperiode plotseling van mening te veranderen wat er dan beleidsmatig moet gebeuren. Om de zes jaar worden er gemeenteraadsverkiezingen gehouden en worden de politici uit hun kot gelokt om opeens een verkiezingsprogramma te ontwikkelen. In zo’n programma staan dikwijls heel ambitieuze plannen voor de toekomst. Maar als er geen rode draad door je verhaal zit en je doet in het wilde weg voorstellen, dan ben je als politicus weinig geloofwaardig. Want hoe overtuigd ben je van dat voorstel als je er geen verhaal achter hebt steken? En wie zegt dat zulke politici ook deze voorstellen nog blijven doen wanneer de campagne is afgelopen?
Concreet voorbeeld:
Een actiecomité van omwonenden van de oude industriële site Huyghebaert in de wijk Mechelen-Zuid protesteren omdat de burgemeester en zijn stadsbestuur plannen heeft voor de oude industrieplek. Deze plannen bestaan erin om voor de helf recreatie te voorzien (activiteiten voor de vrije tijd) en voor de andere helft… een logistiek centrum met meer dan 20 loskades voor zwaar transport. Nochtans had de stad zes jaar geleden beloofd dat deze plek woongebied zou worden wanneer er geen industriële activiteiten meer zouden plaatsvinden. Omdat men niet aan langetermijnvisie wil doen en geen Ruimtelijk Uitvoeringsplan (RUP) voor deze wijk wilde opstellen, kon het stadsbestuur aan eender wie vergunningen afleveren om er toch maar geen woongebied van te maken. Terwijl de bewoners al enkele jaren uitzicht hadden op de verdere ontwikkeling van hun woonwijk met kleinhandel en extra mogelijkheden voor bijvoorbeeld kinderopvang, denderen er in de plaats hiervan straks vele zwaarbeladen vrachtwagens voor hun voordeur.
Grondstroom
Voor de doorvragers die willen weten hoe VolksLiga zich politiek oriënteert, zeggen we niet links of recht, maar centrum. Onze ideologische positionering is het libertarisme. Dit is een onderdeel van liberalisme waarbij de vrijheid van het individu ontzettend belangrijk is. We willen dat de overheid het individu zo weinig mogelijk hindert om te doen waarin hij zin heeft. Het libertarisme distantieert zich sterk van het huidige politieke klimaat waarbij men geld pompt in zaken die belangen van een klein stukje van de hele bevolking behartigen. Ook zijn we tegen investeringen waarbij er geen of weinig meetbare terugverdieneffecten zijn. Alle grote partijen denken dat door meer geld uitgeven problemen worden opgelost, maar vaak is het gewoon dweilen met de kraan open. Het probleem lijkt dan even weg te zijn, maar komt terug opnieuw tevoorschijn en soms problematischer dan ooit tevoren. Dat komt omdat men niet bereid is om de vraag te stellen: wat moeten we als overheid écht doen en blijven doen?
Concreet voorbeeld:
In Mechelen staan meer dan duizend gezinnen op een wachtlijst voor een sociale woning. Alle partijen, behalve VolksLiga, zijn het ermee eens dat er extra sociale woningen moeten worden bijgebouwd. De burgemeester belooft zelfs meer dan 700 extra sociale woningen. Vele mensen die op een sociale woning wachten stemmen op de burgemeester omdat ze denken dat hij het probleem aanpakt. Maar wat is het probleem nu eigenlijk? De partijen stellen zich niet de vraag waarom zo vele mensen een sociale woning nodig hebben. Wat maakt dat deze mensen niet op de private huurmarkt iets vinden? Wat maakt dat deze mensen geen woning kunnen kopen? VolksLiga vindt dat de stad te weinig moeite doet om projectontwikkelaars aan te trekken die de private markt van normale en betaalbare woningen vergroten. Er is bijna geen enkel woonproject meer dat niet-exclusief is. Een kwalitatieve studio onder de magische 100.000 euro vinden is een uiterst moeilijke zaak.